Έχετε αναρωτηθεί ποτέ ποια είναι τα μεγάλα έργα Πληροφορικής που έχουν προχωρήσει στην Ελλάδα και ποια η κοινωνική τους σημασία; Εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι δύο είναι τα κυριότερα: Ο τζόγος (πληροφοριακό σύστημα ΛΟΤΤΟ, ΠΡΟΠΟ κ.λ.π.) και η φορο-είσπραξη (TAXIS). Απουσιάζουν τα μεγάλα πληροφοριακά συστήματα στην υγεία, την παιδεία, τις μεταφορές και το εμπόριο, τις τηλεπικοινωνίες και την εθνική άμυνα. Γιατί;
Το παράδειγμα του Κτηματολογίου που ψυχομαχεί, δίνει μια καλή ευκαιρία να ανιχνεύσουμε τα αίτια της κακοδαιμονίας της πληροφορικής στην Ελλάδα. Η κύρια αιτία είναι η έλλειψη πολιτικής βούλησης, ή μάλλον η παραπολιτική βούληση να μην υπάρξουν ποτέ κανόνες σε αυτή τη χώρα και ο καθένας να μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ακόμη και αυτοί που υποκριτικά επικαλούνται την ανάγκη εκσυγχρονισμού, στην πράξη ανατρέπουν τις θεωρίες και τα ωραία λόγια. Το Κτηματολόγιο προβλήθηκε (και είναι κατά τη γνώμη μας) το μεγαλύτερο έργο για την ανάπτυξη της χώρας. Όμως η δημιουργία του δεν είναι μόνο τεχνολογικό εγχείρημα. Για να προχωρήσει πρέπει να υπάρξουν ευέλικτες διαδικασίες για την αποσαφήνιση των ιδιοκτησιακών τίτλων και αποκάλυψη λογής λογής καταπατήσεων, σφετερισμών κ.λ.π. Κανείς δεν πήρε την ευθύνη γι΄ αυτό. Αντίθετα, σπαταλήθηκαν τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη λογική της εξυπηρέτησης κάποιων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας (όχι μόνο η κυβέρνηση αλλά και οι εμπλεκόμενοι επιστημονικοί και συνδικαλιστικοί φορείς) είχαν σιωπηρώς συμφωνήσει το θέμα να κλείσει. Ξόδεψαν ό,τι ξόδεψαν στο 2ο Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης για το Κτηματολόγιο. Στο 3ο Κοινοτικό Πλαίσιο, το Κτηματολόγιο είχε ενταχθεί με μηδαμινό προϋπολογισμό. Κανείς δεν αντέδρασε ουσιαστικά.
Ξαφνικά η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θέλησε να ελέγξει τι γίνεται. Και τότε εμφανίστηκαν όλοι υπεραμυνόμενοι του μεγάλου έργου! Υποσχέθηκε μάλιστα ο αρμόδιος υπουργός να αναθεωρήσει τους χρηματοδοτικούς άξονες του 3ου Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης και να προσφέρει γεναιόδωρα όσα χρειάζονται για την ολοκλήρωση του "έργου πνοής". Το άκουσαν και οι διάφοροι φορείς και βγήκαν να ζητήσουν συμμετοχή εκπροσώπων τους στην Κτηματολόγιο ΑΕ και διεύρυνση του αντικειμένου του κτηματολογίου (μέχρι και εδαφολογικές μελέτες έχουν προταθεί για να μπούν και άλλες ειδικότητες στο παιγνίδι της "απορρόφησης¨).
Το δίδαγμα από την ιστορία αυτή, είναι διπλό:
1. Τα έργα πληροφορικής δεν χρειάζονται μόνο τεχνολογικές εγγυήσεις για να προχωρήσουν. Επηρεάζουν την κοινωνική και οικονομική ζωή, γι΄ αυτό και απαιτούνται συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις. Πολύ περισσότερο σε ένα περιβάλλον πελατειακών σχέσεων και έλλειψης κανόνων, η πληροφορική δεν μπορεί να αναπτυχθεί πραγματικά. Απλώς θα χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος.
2. Η ενεργός συμμετοχή των πληροφορικών είναι αναγκαία, όχι όμως και ικανή συνθήκη για την ουσιαστική αξιοποίηση της πληροφορικής προς όφελος του κοινωνικού συνόλου. Πρέπει να συνδυασθεί με υψηλό αίσθημα ευθύνης και φροντίδα για το κοινό καλό. Συντεχνιακές αντιλήψεις του τύπου "ας πάρουμε κι εμείς το μερίδιό μας" υποθηκεύουν το μέλλον όλων και το δικό μας.
