Είναι κοινός τόπος ότι ένα τεράστιο ποσοστό των εργαζομένων σε θέσεις Πληροφορικής δεν έχει στοιχειώδεις γνώσεις προκειμένου να ανταποκριθεί στο ρόλο του, πόσο μάλλον να αντιμετωπίσει επιτυχώς τις μελλοντικές προκλήσεις της τεχνολογίας. Η ανεπάρκεια αυτή κυρίως οφείλεται στην έλλειψη ουσιαστικών σπουδών στην Πληροφορική. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
H στερεότυπη δικαιολογία είναι ότι η Πληροφορική στα πρώτα στάδια της ανάπτυξής της στη χώρα μας έπρεπε αναγκαστικά να προωθηθεί από πρόσωπα που είχαν ερασιτεχνική ή περιορισμένη αντίληψη της επιστήμης αυτής διότι δεν είχαν ακόμη δημιουργηθεί οι απαιτούμενες εκπαιδευτικές υποδομές. Επικουρικά γίνεται επίκληση της έλλειψης ικανού αριθμού πληροφορικών που θα στελεχώσουν τις θέσεις εργασίας που καθημερινά δημιουργούνται με ολοένα ταχύτερους ρυθμούς λόγω και της διάδοσης των σύγχρονων τηλεπικοινωνιακών τεχνολογιών. Οι ρυθμοί αποφοίτησης των πληροφορικών, λέγεται, δεν είναι ανάλογοι των ρυθμών αύξησης των θέσεων εργασίας με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα τεράστιο έλλειμμα το οποίο αναγκαστικά πρέπει να καλυφθεί με μη πληροφορικούς.
Οι δικαιολογίες αυτές είναι μετέωρες. Διατυπώνονται απλώς για να συσκοτίσουν το πραγματικό ζήτημα που είναι η αξιοποίηση της Πληροφορικής επ΄ ωφελεία της χώρας και των πολιτών. Εκεί κρίνεται το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας, της οικονομίας και ίσως του έθνους μας. Όποιος πιστεύει ότι η Πληροφορική μπορεί να αναπτυχθεί σωστά και να βοηθήσει την Ελλάδα να πρωταγωνιστήσει στην Κοινωνία των Πληροφοριών με ερασιτέχνες και εμπειροτέχνες εθελοτυφλεί. Η διάχυτη άποψη ότι η Πληροφορική είναι εμπειρικό γνωστικό πεδίο και αρκεί να έχεις "ασχοληθεί πολύ καιρό" για να γίνεις ειδικός καταστρέφει κάθε αναπτυξιακή προοπτική και αν επικρατήσει τελικά θα οδηγήσει σε τριτοκοσμικά μοντέλα την εθνική οικονομία.
Στην Ελλάδα σήμερα, η "Πληροφορική", η "Κοινωνία της Πληροφορίας", η "Κοινωνία της Γνώσης" έχουν γίνει προπαγανδιστικά συνθήματα για να συσκοτίσουν τις τραγικές ανεπάρκειες της πολιτείας να σχεδιάσει και να πραγματοποιήσει την παραγωγική αναδιάρθρωση της ελληνικής οικονομίας. Πίσω από την είσοδο χιλιάδων αλεξιπτωτιστών στο χώρο της Πληροφορικής υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια εύκολου πλουτισμού ή έστω ενός "βολέματος". Αντιμετωπίζεται η Πληροφορική ως ένα El Dorado όπου διάφοροι καιροσκόποι έρχονται να βρουν χρυσάφι εύκολα, ανέξοδα. Τα αποτελέσματα είναι τραγικά για τη χώρα. Ας αναφέρουμε τα πιο πρόσφατα:
Αυτή τη στιγμή οι περισσότεροι πληροφορικοί ασχολούνται σε εργασίες που δεν ανταποκρίνονται στο επίπεδο των γνώσεων τους. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο ένας πληροφορικός να εκτελεί εργασία γραμματειακή. Υψηλών απαιτήσεων, βέβαια, και αυτοματοποιημένη, αλλά γραμματειακή. Σε άλλες περιπτώσεις αγωνίζεται να καλύψει τις αδυναμίες του υπολοίπου προσωπικού (στήσιμο μηχανημάτων, στοιχειώδεις κατευθύνσεις για την αξιοποίηση πακέτων, ). Θα είχε πραγματικό ενδιαφέρον μια έρευνα για τις εργατοώρες που σπαταλούνται σε τέτοιες παραεργασίες.
Επιπλέον, παρατηρείται συγκέντρωση όλων των δραστηριοτήτων γύρω από την Αθήνα. Προκαλείται έτσι μια αυξανόμενη αιμορραγία ανθρώπινου δυναμικού από την περιφέρεια. Ταυτόχρονα περιορίζονται οι δυνατότητες αξιοποίησης περιοχών με ισχυρά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα (γεωγραφικά, οικονομικά, επιστημονικά). Το χειρότερο όμως είναι ότι οι όροι του "ανταγωνισμού" στην Αθήνα επιβάλλουν κερδοσκοπική πολιτική στις ιδιωτικές εταιρείες και δυσκαμψία στους δημόσιους οργανισμούς.
Η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας οφείλει να πρωταγωνιστήσει στην εκ βάθρων ανατροπή αυτής της παρακμιακής κατάστασης. Πρώτο μέλημά της πρέπει να είναι η διαφώτιση της κοινωνίας σχετικά με το περιεχόμενο και την αξιοποίηση της Πληροφορικής. Πρέπει επίσης να δώσει όραμα και στόχους σε όλους τους τεχνικούς επιστήμονες της Πληροφορικής και να καλλιεργήσει τη συναδελφική αλληλεγγύη μεταξύ τους ώστε να μπορέσουν ενωμένοι, με αξιοπρέπεια και αποφασιστικότητα να ανταποκριθούν στην τεράστια κοινωνική τους ευθύνη να συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη της χώρας και την καταξίωση του επαγγελματικού και επιστημονικού τους αντικειμένου.
